Die Lockdown waar we inzitten, het is toch iets speciaal. Veel mensen, zelfs mijn eigen vrouw, hebben het daar echt moeilijk mee . Ikzelf vind het eerder een verademing . Pas op, ik vind het vreselijk dat er mensen getroffen worden door zo’n onzichtbaar virus. Maar als ik gewoon eerlijk ben voor mezelf: ik zou gerust op deze manier verder kunnen (in “quarantaine” blijven). Mensen leven precies trager, zijn zich bewuster van hun medemens en hun omgeving, zijn minder gestresseerd .
Als ik de straat opkom hoef ik niet meer vijf keer naar links en vijf keer naar rechts te kijken om te zien of er geen auto’s of speed-pedelecs aankomen . Geen luide brommertjes meer maar wel het geluid van vogeltjes die hun ochtendlied zingen . ’s Morgens niet naar de crèche hollen, kijkend naar die horloge om de veerboot te halen (anders is het een half uur wachten). ’s Middags tijdens een dag in de werkweek naar de winkel voor boodschappen om de wachttijden op zaterdag te vermijden. ’s Avonds een aperitiefje drinken met vrienden, familie of collega’s. Virtueel, dat wel, maar het menselijk contact is er wel.
Geen vluchtige gesprekjes met mensen die je zomaar ergens tegenkomt, maar wel kwalitatieve en diepzinnige gesprekken. Met mensen je graag ziet. En die jou graag zien.
Bijna vergeten, wat is het dezer dagen zalig rustig op sociale media! Op wat nostalgische foto’s na. Mensen grijpen dan terug naar foto’s van situaties die ze hebben meegemaakt, zich volledig bewust van het privilege waar ze van hebben kunnen genieten. En maken plannen voor de toekomst.
Misschien ligt het aan mij en ben ik gewoon overgevoelig aan prikkels. Asociaal. En een klootzak, maar dat was ik altijd al.
Houd het gezond en veilig, en laat die aarde maar even herademen.